Τις αγαπώ τις αναδρομές… Μέσα από αυτές μπορούμε να εξηγήσουμε για ποιο λόγο έχουμε κάποια συγκεκριμένη συμπεριφορά ή απόψεις. Μας βοηθάνε να συνειδητοποιήσουμε σχετικά με εκείνα τα θέματα που νιώθουμε ότι “δεν ξέρουμε από πού προέρχονται”. Ακόμα και στις περιπτώσεις που νιώθετε πολύ οικεία με κάποιον άνθρωπο, τον κοιτάτε στα μάτια και τον γνωρίζετε και ας τον βλέπετε μόνο για λίγα λεπτά… Είναι απλά θύμηση μιας άλλης εποχής… Και μέσω της αναδρομής, μπορεί αυτή η Γνώση, να έρθει στο συνειδητό. Να θεραπεύσει. Να εξηγήσει. Μπορούμε να βρούμε για ποιον λόγο έχουμε την συγκεκριμένη σχέση με τους γονείς μας, με κάποιον φίλο μας, με τα αδέρφια μας…
Αυτή η αναδρομή έγινε, με μία θεραπευόμενη μου, πριν λίγο καιρό. Με ανωνυμία φυσικά και αφού μου έδωσε την άδεια της, την χρησιμοποιώ με Σεβασμό προσφέροντας την σε εσάς. Περιέχει όμορφη Γνώση.
Ξάπλωσε… έκλεισε τα μάτια… Δεν ήταν η πρώτη φορά που κάναμε αναδρομή, οπότε γνώριζε την διαδικασία. Επικαλέστηκα, όπως πάντα τον Αρχάγγελο Μιχαήλ. Του ζήτησα να μας προστατεύσει και να μας οδηγήσει σήμερα, σε εκείνη την ενσάρκωση που θεωρούσε πως χρειαζόταν να μας εμφανιστεί. Το αφήσαμε ελεύθερο σε Εκείνον, να μας πάει στο πιο όμορφο ταξίδι.
Δεν πρόλαβα να την καθοδηγήσω για να χαλαρώσει βαθιά και αμέσως μου είπε πως ταξίδευε μέσα σε ένα τούνελ φωτός. Δεν μπορούσε να καταλάβει εάν η πορεία ήταν καθοδική ή ανοδική. Ο Αρχάγγελος ήταν δίπλα της. Ταξίδευαν με μεγάλη ταχύτητα, μου είπε και τελικά έγιναν μία πύρινη φλόγα και ξαφνικά βρέθηκαν σε ένα λιβάδι.
Ένα μικρό αγόρι έτρεχε, κυνηγώντας ένα του παιχνίδι. Εγώ είμαι, μου είπε αυτό το αγοράκι.
– Παίζεις; την ρώτησα
– Ναι. Τρέχω. Γελάω. Καθώς τρέχω μεγαλώνω σε ηλικία. Φτάνω στην άκρη ενός βουνού. Κάνω ένα άλμα και βρίσκομαι στην άλλη πλευρά του βουνού. Είμαι μεγάλος πια.
– Τι κάνεις τώρα που πέρασες στην άλλη πλευρά του βουνού;
– Πηγαίνω προς σε κάτι σκηνές.
– Σκηνές είπες… Που βρίσκεσαι;
– Είμαι Ινδιάνος. Μένουμε σε σκηνές.
– Πολύ ωραία. Έχεις οικογένεια;
– Ναι. Έχω γυναίκα και δύο παιδάκια. Ένα αγοράκι και ένα κοριτσάκι.
– Αναγνωρίζεις τη γυναίκα σου;
– Ναι. Είναι η κολλητή μου σε αυτή τη ζωή.
– Τα παιδιά σου τα αναγνωρίζεις;
– Το αγοράκι είναι ο ανιψιός μου. Το κοριτσάκι όχι. Δεν μου θυμίζει κάποιον.
– Εντάξει. Έχεις καλή σχέση μαζί τους;
– Ναι. Τους φροντίζω. Τους αγαπώ. Ασχολούμαι με κυνήγι κυρίως. Αλλά κάτι συμβαίνει.
– Τι συμβαίνει; Εξήγησε μου. Ό,τι και να συμβαίνει είσαι προστατευμένη. Τα βλέπεις όλα από απόσταση και έχεις προστασία δίπλα σου.
– Ναι, μου είπε σχεδόν ψιθυριστά.
Και συνέχισε…
– Όποτε μπορώ, κάθομαι στην άκρη ενός βουνού και κοιτώ πέρα μακριά. Κάτι με κάνει να θέλω να πετάξω. Μέσα μου νιώθω πως υπάρχει Ζωή και αλλού. Και εγώ θέλω να μάθω. Θέλω να ανοίξω τα φτερά μου να μάθω.
– Το κάνεις; Ανοίγεις τα φτερά σου;
– Ενώ το νιώθω, όχι. Δεν το κάνω. Όταν όλοι κοιμούνται κάθομαι δίπλα στη φωτιά τα βράδια και γράφω. Σαν κάποιος να μου μιλά και εγώ γράφω. Έχω κάτι από δέρμα και πάνω του γράφω.
– Βλέπεις κάτι χαρακτηριστικό; Βλέπεις χρονολογία;
– Ναι. 1908.
– Πολύ ωραία. Συνέχισε. Προχώρα λίγο σε εκείνη την ενσάρκωση. Τι γίνεται τελικά;
– Φεύγω. Τους αγκαλιάζω και φεύγω. Με κοιτάνε λυπημένοι. Η γυναίκα μου απλά με κοιτάει. Τα παιδιά με κοιτάνε απορημένα. Δεν γυρίζω πίσω να δω. Απλά φεύγω.
– Πώς αισθάνεσαι για αυτό;
– Έφυγα. Είμαι ελεύθερος. Ταξιδεύω. Μαθαίνω. Αποκτώ Γνώσεις… Σοφία.
– Ταξίδεψε και άλλο σε εκείνη την ενσάρκωση. Τώρα τι βλέπεις; Πόσο χρονών είσαι;
– Γύρω στα 55. Γυρίζω πίσω.
– Στην οικογένεια σου;
– Ναι.
– Πώς αισθάνεσαι που τους βλέπεις ξανά;
– Ήρεμα.
– Εκείνοι πώς είναι απέναντι σου;
– Με κοιτάνε απλά. Είμαστε ξένοι μεταξύ μας.
– Η γυναίκα σου ζει;
– Ναι. Και τα παιδιά μου. Αλλά είμαστε ξένοι τελικά.
– Πώς νιώθεις για αυτό;
– Δεν μετανιώνω που έφυγα. Είμαι ήρεμος.
– Ωραία. Προχώρα και άλλο σε εκείνη την ενσάρκωση. Τι βλέπεις τώρα;
– Εμένα. Είμαι γέρος. Ξαπλωμένος σε ένα κρεβάτι. Όλοι στέκονται εκεί δίπλα μου. Με κοιτάνε απλά. Πεθαίνω.
– Πώς νιώθεις που ήρθε η στιγμή να φύγεις;
– Γεμάτος. Και λίγη θλίψη. Αισθάνομαι θλίψη. Είναι η οικογένεια μου εδώ, αλλά νιώθω ότι δεν είναι… Έφυγα από το σώμα μου… Πετάω ψηλά…
– Δες από ψηλά εκείνη την ενσάρκωση. Ποια ήταν τα μαθήματα που πήρες;
– Έμαθα να γίνομαι όσο περισσότερο συνειδητός μπορώ τη στιγμή που παίρνω αποφάσεις για τη Ζωή μου. Πως οι δικές μου αποφάσεις επηρεάζουν και τους ανθρώπους που έχω γύρω μου. Χρειάζεται να ακούμε την καρδιά μας και ό,τι απόφαση και να πάρουμε να είναι με Σεβασμό προς τον εαυτό μας και τους ανθρώπους που γύρω μας έχουμε. Δεν μας φταίνε σε κάτι.
– Πολύ όμορφα. Τι άλλο μαθαίνεις; Πάρε τον χρόνο σου και λάβε με ευκολία την απάντηση.
– Πως έκανα αυτό που μου πρόσταξε η φυλή. Έπρεπε να παντρευτώ, να κάνω οικογένεια. Αλλά εγώ μέσα μου ήθελα κάτι άλλο. Και τελικά έφυγα. Τους άφησα. Και όταν γύρισα ήμασταν ξένοι μεταξύ μας.
– Τι άλλο μαθαίνεις;
– Μαθαίνω να υποστηρίζω τις αποφάσεις μου.
– Από εκείνη τη Ζωή, υπάρχει κάτι που σε έχει επηρεάσει στη Ζωή που τώρα ζεις;
– Ναι. Φοβάμαι μέσα μου, γιατί είναι στιγμές που νιώθω ότι έχω τάσεις φυγής. Πως θέλω να φύγω. Να ανακαλύψω άλλα μέρη. Το καινούργιο. Φοβάμαι. Για αυτό, επιχειρώ να δεθώ όσο περισσότερο μπορώ με τον άντρα μου. Για να μην τον αφήσω ποτέ. Να είμαι πάντα δίπλα του. Μέσα από εκείνη την ενσάρκωση έμαθα πώς να δένομαι με τους ανθρώπους. Πως είναι όμορφο να έχεις οικογένεια και να είσαι δεμένος μαζί τους. Και όχι να ζούμε σαν ξένοι.
– Θαυμάσια. Υπάρχει κάτι άλλο;
– Ναι. Έμαθα τι σημαίνει Ελευθερία. Πως τα πρέπει και οι κανόνες πολλές φορές, μας περιορίζουν ενώ η δική μας Αλήθεια είναι άλλη. Τώρα καταλαβαίνω πόσο δυστυχισμένος μπορεί να γίνει κάποιος, επειδή έκανε κάτι που έπρεπε και όχι επειδή το ήθελε. Αν με Σεβασμό αποφασίζουμε θα μπορούμε όλοι να είμαστε ευτυχισμένοι. Και εμείς και οι άνθρωποι που έχουμε στο πλευρό μας.
Την είδα πως τα χαρακτηριστικά στο πρόσωπό της χαλάρωσαν. Κατάλαβα πως η αναδρομή είχε ολοκληρωθεί. Της ζήτησα να οραματιστεί πως βρίσκεται στην αγκαλιά του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, ο οποίος με Αγάπη την επέστρεφε πίσω στο εδώ και το τώρα.
– Νιώσε το φυσικό σου σώμα και σιγά σιγά νιώσε το δωμάτιο μέσα στο οποίο βρίσκεσαι. Πάρε τον χρόνο σου και όταν είσαι έτοιμη πάρε δύο γειωτικές ανάσες και άνοιξε τα μάτια σου.
Και έτσι έγινε…
Άνοιξε τα μάτια της. Σηκώθηκε και με αγκάλιασε. Έκλαιγε.
Τόσο όμορφη ενσάρκωση… Τόσα πολλά μαθήματα… Τώρα Αγαπώ ακόμα περισσότερο τη Ζωή… Αγαπώ ακόμα περισσότερο τον άντρα μου… Καταλαβαίνω απόλυτα γιατί θέλω να είμαι όσο πιο σίγουρη μπορώ όταν είναι να πάρω μία απόφαση. Γιατί φοβάμαι να μην πληγώσω τους ανθρώπους μου και τελικά γίνουμε ξένοι μεταξύ μας… Σε ευχαριστώ.
– Να είσαι καλά. Και εγώ σε ευχαριστώ. Ευχαριστούμε και τον Αγαπημένο μας Αρχάγγελο. Του στέλνουμε Αγάπη και Φως και τον απελευθερώνουμε τώρα.
Αγάπη και Φως
Χρυσάφη Μαρία
Αγγέλων Φως