Σήμερα, θα μοιραστώ μαζί σας κάτι που έγινε όταν έφτασα και πάρκαρα το πρωί στο χώρο μου.
Βγαίνοντας από το αμάξι μου, μία κυρία με πλησίασε ζητώντας μου χρήματα. Την κοίταξα στα μάτια και είδα το πιο γλυκό γαλάζιο. Την ώρα που άνοιξα την τσάντα μου για να της δώσω χρήματα, την ακούω να μου λέει… Σε ευχαριστώ που με λυπάσαι… Η αλήθεια είναι πως η φράση της με ξάφνιασε… Κοντοστάθηκα και πριν της δώσω τα χρήματα της είπα… Δεν σας λυπάμαι… Και ούτε Εσείς να λυπάστε τον Εαυτό σας. Θυμηθείτε πώς είναι να τον Αγαπάτε…! Να αγαπάτε τον Εαυτό σας! Χαμογέλασε λίγο σαστισμένα, με ευχαρίστησε και απομακρύνθηκε.
Αυτό το γεγονός με έβαλε στην διαδικασία να συνειδητοποιήσω για ακόμα μία φορά πόσο σημαντική είναι η δόνηση μέσα από την οποία βλέπουμε τον Εαυτό μας και τους ανθρώπους γύρω μας!
Είναι σημαντικό να μην λυπόμαστε τον Εαυτό μας, αλλά ούτε τους ανθρώπους, ό,τι και εάν συμβαίνει! Όταν λυπάμαι είναι σαν να βλέπω είτε Εμένα είτε τον Άλλο σαν θύμα και η Αλήθεια είναι πως δεν βοηθώ ώστε αυτή η κατάσταση να αλλάξει και να μετουσιωθεί.
Η αλλαγή χρειάζεται άλλη δόνηση και άλλο κίνητρο. Χρειάζεται να αγκαλιάσω τον Εαυτό μου και τον Άλλον και να του δώσω κουράγιο να δει το Φως και να προχωρήσει! Χρειάζεται να του μιλήσω με λόγια θετικά που θα βοηθήσουν και θα εμπνεύσουν για να δει τα πράγματα αλλιώς και να δράσει με έναν τρόπο που θα τον οδηγήσει εκεί που πραγματικά επιθυμεί!
Η Αλήθεια είναι πως δεν υπάρχουν θύματα… Είμαστε όλοι μέρη του Θεϊκού! Και ο Θεός δεν μπορεί να είναι θύμα… Έτσι δεν είναι; Απλά έχουμε ξεχάσει! Στο βαθμό όμως που σήμερα έχουμε εν – θυμηθεί το ποιοι πραγματικά είμαστε ας βοηθήσουμε και Άλλους να εν – θυμηθούν!
Μπορώ να βοηθήσω καλύτερα και πιο αποτελεσματικά όταν αντικρίζω τον Άλλον σαν έναν Δημιουργό και όχι σαν κάποιον “καημένο” και “άμοιρο”. Μπορεί αυτό που τώρα βιώνει να μην είναι το ιδανικό, γιατί προφανώς έχει υλοποιήσει κάτι που φοβάται και που σε κάποιο επίπεδο της συνειδητότητάς του το “χρειάζεται” γιατί καλείται κάτι να εν – θυμηθεί, να μετουσιώσει και να εξελιχθεί, αλλά μόνο εάν τον δω σαν Δημιουργό της κατάστασης τον βοηθώ ουσιαστικά να αλλάξει, εφόσον το επιθυμεί. Εάν τον δω σαν θύμα και μπω στη δόνηση της λύπησης θεωρώ πως δεν έχει καμία Δύναμη και κανέναν τρόπο για να βγει από αυτό που τώρα ζει. Αυτό όμως δεν είναι Αλήθεια.
Δεν υπάρχει τίποτα που να μην μπορεί να αλλάξει! Αρκεί να το επιλέξουμε!
Ένας τρόπος υπάρχει! Να σταματήσω να λυπάμαι και να γίνω μέσα από την Δράση μου το κίνητρο και το Φως για όποιον το επιθυμεί… Τα χρήματα ή την οποιαδήποτε βοήθεια επιλέγουμε να δώσουμε καλό είναι να την δίνουμε με την πρόθεση ότι είμαστε η απάντηση στις δικές τους προσευχές προς το Θεό. Γιατί τη στιγμή που δίνουμε έχουμε γίνει κανάλια και αρωγοί των Ουρανών στην Υλοποίηση ενός Θαύματος στη Ζωή κάποιου ανθρώπου! Και εκείνη τη στιγμή ας βάλουμε την πρόθεση να οραματιζόμαστε αυτούς τους ανθρώπους στην πιο λαμπερή τους εκδοχή, γιατί έτσι δίνουμε άλλη προοπτική στην εξέλιξη της κατάστασης! Και ας πούμε από μέσα μας… “Μπορείς! Μπορείς να αλλάξεις γιατί είσαι ένα Τέλειο μέρος του πιο Τέλειου Θεού! Κοίτα… Οι Ουρανοί απαντούν στις δικές σου προσευχές! Πίστεψε! Είσαι μέρος της Αστείρευτης Πηγής πλούτου που είναι το Σύμπαν! Εν – θυμήσου! Είσαι ένας Υπέροχος Δημιουργός! Και δείτε ότι Αγάπη και Φως πέφτει πάνω από αυτό τον άνθρωπο και Αρχάγγελοι βρίσκονται ήδη κοντά του για Καθοδήγηση και βοήθεια!”
Καλά Θαύματα! Σήμερα προχώρα γνωρίζοντας πως Είσαι το Φως και ο Φάρος στη Ζωή είτε τη δική σου είτε κάποιου Άλλου! Εξάλλου δεν υπάρχει κανένας Άλλος παρά μόνο Ένας…!
Χρυσάφη Μαρία
Αγγέλων Φως