Seasonal background with an array of burning Christmas candles with festive twinkling flames on a black background with shallow dof
Αφιερωμένο στον παππού μου που “έφυγε” για τον κόσμο των Αγγέλων το πρωινό του Σαββάτου…
Ένα μεγάλο, βαθύ και αληθινό ευχαριστώ νιώθω να σου πω βγαλμένο από την καρδιά μου… Σε Αγαπώ… Πάντα θα σε Αγαπώ… Και ας έφυγες από αυτό τον κόσμο…
Θεέ μου, μίλησε μου για το θάνατο… Τι συμβαίνει τελικά; Γιατί μας πονά; Γιατί χρειάζεται να τον βιώνουμε;
Κλείνω τα μάτια και νιώθω ότι βρίσκομαι στην αγκαλιά του Θεού… Ανοίγω τα μάτια της καρδιάς μου και τον κοιτώ… Έχω τόσες απορίες… Και μένω στη σιωπή για να λάβω τα Σοφά, γεμάτα Αγάπη λόγια Του…
– Δεν υπάρχει θάνατος… Πόσες φορές το έχετε ακούσει αυτό; Δεν υπάρχει θάνατος, γιατί είστε Ψυχές. Είστε ένα δικό Μου κομμάτι. Μπορεί να πεθάνει ο Θεός;
– Όχι, του γνέφω…
– Ακριβώς… Ούτε και εσείς μπορείτε να πεθάνετε. Γιατί είστε Ψυχές. Ψυχές Αθάνατες… Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή…
Εδώ πάνω, όπου βρίσκεστε στο πεδίο των Πνευμάτων και των Ψυχών, Δημιουργείτε τα Ψυχικά Συμβόλαια. Μαζί, επιλέγουμε την κάθε σας ενσάρκωση. Επιλέγετε τους γονείς σας, τα αδέρφια σας, τους συγγενείς σας, τους φίλους σας και γενικά όλους τους ανθρώπους με τους οποίους χρειάζεται να συναντηθείτε στο πεδίο του φυσικού κόσμου, για να λάβετε μέσα από τις σχέσεις και την επαφή μαζί τους εκείνες τις εμπειρίες που αναζητά η Ψυχή σας. Μαζί, επιλέγουμε την στιγμή που θα γεννηθείτε και φυσικά την στιγμή που θα επιστρέψετε και πάλι στην Πηγή της Δημιουργίας και την δική Μου αγκαλιά. Κανένας θάνατος δεν γίνεται τυχαία και κανένας δεν “πεθαίνει” χωρίς την θέληση του… Αυτό θα παρέβαινε το Νόμο της Ελεύθερης Βούλησης. Και αυτό δεν μπορεί να συμβεί. Δεν υπάρχουν εξαιρέσεις στους κανόνες του Σύμπαντος, γιατί τότε δεν θα μιλάγαμε για κανόνες. Όλοι επιλέγετε πότε θα φύγετε. Επιλέγετε τη στιγμή που θα αφήσετε αυτό το σώμα και αυτή την Ενσάρκωση καθώς το ταξίδι της ψυχής σας έχει ολοκληρωθεί. Τα πάντα γίνονται για την Ψυχή. Σημασία έχει η Ψυχή και το ταξίδι της. Δεν Είστε ένα σώμα που μέσα του κατοικεί μία Ψυχή, αλλά Είστε Μία Ψυχή που μέσα της κατοικεί ένα σώμα. . Το σώμα κατοικεί μέσα στην Ψυχή και όχι η Ψυχή μέσα στο σώμα. Το σώμα είναι η προέκταση της Ψυχής στο Φυσικό πεδίο της Γης. Η Ζωή στη Γη, δίνει τη δυνατότητα στην Ψυχή μέσα από τις εμπειρίες να λάβει τη γνώση που χρειάζεται προκειμένου να φτάσει στην Πλήρη Φώτιση.
Καθώς η Ψυχή αποχωρεί από τον φυσικό κόσμο περνά μέσα από έναν φωτεινό διάδρομο, που παρατηρεί όλα τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στη Ζωή της. Παρατηρεί, χωρίς να νιώθει κάποιο συναίσθημα, πώς έζησε, πώς επηρέασε τις ζωές των ανθρώπων με τους οποίους ήρθε σε επαφή και πώς η ίδια επηρεάστηκε από τις συμπεριφορές των άλλων ανθρώπων. Χωρίς συναίσθημα, αλλά έχοντας πλήρη Επίγνωση… Εκείνες τις στιγμές, βιώνει την Πλήρη Φώτιση και την Πλήρη Συνειδητοποίηση. Και μετά, αφού περάσει από αυτό το στάδιο, έρχεται στην δική Μου αγκαλιά και την ρωτώ τι επιλέγει να συμβεί από εδώ και στο εξής. Η Ψυχή μπορεί εκείνη τη στιγμή να επιλέξει να επιστρέψει πίσω στη Ζωή που είχε ή να προχωρήσει. Εάν νιώθει ότι έχει ολοκληρώσει το ταξίδι της στην συγκεκριμένη ενσάρκωση και πως δεν υπάρχει κάτι άλλο να βιώσει τότε αποφασίζει να προχωρήσει σε άλλα πεδία, σε μία άλλη Ζωή. Διαφορετικά, εάν επιλέξει πως υπάρχουν και άλλες καταστάσεις που επιθυμεί να βιώσει, τότε επιστρέφει και πάλι πίσω…
Σημασία έχει η Ψυχή και το ταξίδι της…
Αυτό ισχύει για όλους τους θανάτους… Ακόμα και για αυτούς που θεωρείτε άδικους. Δεν υπάρχει άδικος θάνατος. Δεν υπάρχει τυχαίος θάνατος. Όλα εξυπηρετούν ένα τέλειο σχέδιο.
Αυτό που σας πονά, είναι η απώλεια της φυσικής επαφής που σας προσφέρει η Ζωή στη Γη. Είναι απόλυτα Σεβαστό να χρειάζεστε χρόνο για να πενθήσετε σε μία τέτοια περίπτωση… Οι κηδείες, είναι ένας υπέροχος τρόπος για να τιμήσετε τον άνθρωπο, την Ψυχή Του και τη Ζωή που Μοιραστήκατε…
Εξύμνησε τη Ζωή και όλες σου τις σχέσεις. Ζήσε στο έπακρο μέσω της Αγάπης. Γίνε Αγάπη, Δώσε Αγάπη, Λάβε Αγάπη…
Πες μου τώρα γλυκό μου παιδί, πώς νιώθεις που έφυγε ο παππούς σου;
– Ήμουν δίπλα του την προτελευταία του μέρα… Ήμουν εκεί… Είχα επικαλεστεί τα Ουράνια για καθοδήγηση και στεκόμουν δίπλα του, του κράταγα το χέρι και ένιωσα να του στέλνω Αγάπη. Τον έβλεπα μέσα στο Φως και ένας καταρράκτης Αγάπης έπεφτε από πάνω του. Του έλεγα ότι τον Αγαπώ, ότι τον Συγχωρώ για την αυστηρότητα που έζησα δίπλα του σαν παιδί… Ένιωθα ήρεμη… Αυτή τη στιγμή, που ο θάνατος του είναι ακόμα νωπός, νιώθω ένα εσωτερικό μούδιασμα… Κάθε φορά που πάει να με πιάσει στεναχώρια, ανυψώνω τις σκέψεις μου, ευχαριστώ για όλες τις στιγμές που έζησα τόσα χρόνια δίπλα του και τον Ευγνωμονώ για όλες τις υπέροχες Αρετές που εν – θυμήθηκα μέσα από αυτόν. Την Εργατικότητα του, την όρεξη του για Δημιουργία, την Υπερηφάνεια του, την Αγάπη του, το Πείσμα του, την Ειλικρίνεια του και πολλά πολλά ακόμα. Ήταν ένας πολύ καλός παππούς και είμαι Ευγνώμων που τον είχα επιλέξει… Παρατηρώ πως καθώς εστιάζω στα θετικά που έζησα μαζί του ο πόνος ξεθωριάζει και αντικαθίσταται από Αγάπη. Νιώθω ότι είναι πολύ σημαντικό, να Δημιουργούμε μία Ζωή με γνώμονα την Αγάπη, παραμερίζοντας θυμό, νεύρα, μίσος, μνησικακία, διαφορές που μπορεί να έχουμε με τους ανθρώπους μας, γιατί στο τέλος είναι όμορφο να μένει μόνο η Αγάπη…
Αλλάζουν όλα πια… Δεν θα τον ξαναδώ μέσα στον κήπο του σπιτιού στο νησί να σκαλίζει… Πέρυσι όταν έφτασα στο νησί, στάθηκα στην άκρη του κήπου και γύρισε με είδε και έτρεξε και με αγκάλιασε… Αυτό δεν θα το έχω πια… Το καλοκαίρι πήγαμε και μαζέψαμε ρίγανη, θυμάρι, αμύγδαλα… Ούτε αυτό θα το έχω πια… Αλλά κρατώ μέσα μου την ανάμνηση από αυτές τις στιγμές και την Αγάπη που υπήρχε για να μπορώ και εγώ με τη σειρά μου να προσφέρω Αγάπη στους ανθρώπους γύρω μου… Ο παππούς δεν ήθελε τη θάλασσα, αλλά είχε ξεχάσει πως όλη η θάλασσα βρισκόταν μέσα στο μπλε των ματιών του… Πάντα θα θυμάμαι που ακόμα και την προτελευταία μέρα στο νοσοκομείο, του έλεγα, ματάρες μου, κάνε μου ματιές και μου έκανε… του είπα τόσες πολλές φορές ότι τον Αγαπώ και μέσα από την μάσκα οξυγόνου μου ψιθύριζε… “Και εγώ σε Αγαπώ… Πολύ…” Αυτά κρατώ Θεέ μου… Και ξέρω πως έφυγε ήρεμος, έχοντας ολοκληρώσει το ταξίδι του σε αυτή τη Ζωή… Σε ευχαριστώ που ήμουν δίπλα του… Που με καθοδήγησες να του στέλνω Αγάπη… Το επόμενο πρωί, πήγα να τον οραματιστώ μέσα στο Φως και δεν μπορούσα να κάτσω κοντά του… Έβλεπα ότι πέταγα ψηλά… Ήξερα ότι είχε φτάσει η ώρα… Και εγώ μέσα σε όλο αυτό, νιώθω ήρεμη ότι του πρόσφερα ό,τι μπορούσα, νιώθω ήρεμη γιατί του είχα δείξει και δηλώσει την Αγάπη μου, την Στοργή μου, την Τρυφερότητα μου. Νιώθω ήρεμη γιατί έγινα Αγάπη… Γιατί Σου επέτρεψα να εκδηλωθείς… Πόσο σπουδαίο αυτό… Να επιτρέπουμε στο Θεό να εκδηλώνεται…
Νομίζω πως ένα από τα μεγαλύτερα μαθήματα που ο θάνατος έχει να μας προσφέρει, είναι η Δημιουργία μιας Ζωής βασιζόμενης στην Αγάπη και την Προσφορά απελευθερωμένης από διαχωρισμούς και οτιδήποτε έχει σαν βάση του το φόβο.
– Πολύ όμορφα… Εξύμνησε τις σχέσεις σου… Μέσα από την εμπειρία του θανάτου, μπορείς να επιτρέψεις στην Αγάπη να εκδηλώνεται καθημερινά στο μέγιστο βαθμό… Είσαι Αγάπη… Γίνε Αγάπη… Δίνε Αγάπη… Λάβε Αγάπη… Υπάρχει μεγαλύτερο Δώρο από αυτό; Μπροστά στην Αγάπη ο θάνατος υποκλίνεται και φαντάζει τόσο μικρός… Δεν υπάρχει θάνατος γλυκό μου παιδί… Μόνο Αθάνατη και Αιώνια Ζωή…
– Κράτα με στην αγκαλιά σου…
– Πάντα βρίσκεσαι στην αγκαλιά Μου… Είμαστε Ένα… Είσαι ένα δικό Μου κομμάτι…
Με Εκτίμηση, με Σεβασμό και με Ταπεινότητα υποκλίνομαι μπροστά στις Ψυχές που έχουν “φύγει” από κοντά μας… Το ξέρω πως είναι επώδυνο ιδίως όταν φεύγουν νέοι άνθρωποι, μικρά παιδιά… Αλλά όσο χρονών και να είναι κάποιος όταν αποφασίζει να προχωρήσει η απώλεια, παραμένει απώλεια… Αυτό που με παρηγορεί είναι ότι είχα δίπλα του μία γεμάτη Ζωή. Ότι δεν νιώθω τύψεις και ενοχές. Έδωσα ό,τι μπορούσα… Και αυτή τη στιγμή κρατώ τις αναμνήσεις μέσα μου ζωντανές για να μπορώ να προσφέρω στους ανθρώπους γύρω μου και τα λόγια του Θεού: “Όλα γίνονται για την Ψυχή και το ταξίδι της”. Έχω Πίστη και Εμπιστοσύνη στο σχέδιο Του. Όλα γίνονται σωστά. Το λέω συνέχεια ιδίως για αυτά που αδυνατώ να εξηγήσω με τη λογική…
Ευλογίες βροχή
Χρυσάφη Μαρία
Αγγέλων Φως