Έτοιμη για παραμύθι; την ρώτησε ο Αρχάγγελος Καμουήλ.
Εκείνη δεν έχασε ευκαιρία. Έτρεξε γρήγορα κοντά του, έκατσε κάτω όπως κάνουν τα μικρά παιδιά και με χαρά του είπε “έτοιμη, έτοιμη!”
Ο Αρχάγγελος Καμουήλ της χαμογέλασε και το παραμύθι ξεκίνησε…
Μια φορά και έναν καιρό, καθόταν η Αγάπη και θαύμαζε τον Ουρανό, τα λουλούδια, συνομιλούσε με τους Αγγέλους, τις νεράιδες, τις πεταλούδες και τα πουλιά. Τους πείραζε, τους έκανε να γελούν, χόρευε γύρω τους ανέμελη.
Λίγο πιο πέρα καθόταν η λύπη και απλά παρατηρούσε. Η Αγάπη την είδε και την πλησίασε…
– Πάμε να παίξουμε ένα παιχνίδι; είπε η Αγάπη στη λύπη.
Η λύπη καθόταν σκυθρωπή και έχοντας μαραμένο βλέμμα απλά κοιτούσε την Αγάπη που της μίλαγε.
– Έλα, πάμε να παίξουμε, της έλεγε και της ξανά έλεγε η Αγάπη χορεύοντας γύρω της.
– Πώς μπορείς και είσαι πάντα χαρούμενη; Πώς; Άσε με. Δεν έχω διάθεση, η λύπη της απάντησε.
– Έλα… Σε παρακαλώ, της είπε η Αγάπη με παιχνιδιάρικη φωνή. Και εγώ με ποιον θα παίξω τώρα;
– Δεν ξέρω και δεν με νοιάζει. Δεν θέλω να παίξω μαζί σου.
– Μα γιατί; την ρώτησε απορημένη η Αγάπη
– Γιατί στο τέλος πάντα κερδίζεις, της είπε η λύπη και έσκυψε το βλέμμα της.
Η Αγάπη, καθόταν, την κοίταζε και σκεφτόταν αυτό που η λύπη μόλις της είχε πει. Αλήθεια ήταν αυτό; Δεν το είχε παρατηρήσει. Έμεινε για λίγο στη σιωπή και ξαφνικά το βλέμμα της έλαμψε πετώντας αστεράκια και χρυσόσκονη.
– Τι έπαθες ξαφνικά; της είπε η λύπη παραξενεμένη.
– Έχεις δίκιο, της είπε η Αγάπη. Πάντα στο τέλος εγώ κερδίζω. Αλλά είσαι και εσύ το ίδιο νικήτρια με μένα!
– Τι λες;
– Άκου με που σου λέω! Είσαι και εσύ το ίδιο νικήτρια με μένα!
– Μα πώς γίνεται αυτό; Οι άνθρωποι όταν σκέφτονται εμένα και όταν με γνωρίζουν, γίνονται λυπημένοι, κλαίνε και όχι από χαρά, πονάνε, κλείνονται στον εαυτό τους, σταματάνε να κάνουν όνειρα, γίνονται νευρικοί και στεναχωρημένοι. Ενώ όταν γνωρίζουν εσένα, τα πάντα είναι αλλιώς! Τα πάντα είναι χαρούμενα, όμορφα και λαμπερά!
– Μμμμμ… Άκουσε με, σε παρακαλώ. Όταν οι άνθρωποι είναι θλιμμένοι και στεναχωρημένοι, δεν μπορούν να δουν τα δώρα που τους κάνεις.
– Εγώ τους κάνω δώρα; Τι; Δάκρυα και πίκρα;
– Όχι βέβαια. Τους προσφέρεις άλλα δώρα, τα οποία χρειάζεται λίγος χρόνος για να τα εκτιμήσουν. Τους κάνεις να μπορούν να σταθούν στα πόδια τους, τους κάνεις πιο δυνατούς, πιο γενναίους, τους κάνεις και αισθάνονται ατρόμητοι, θαρραλέοι, ικανοί για να καταφέρουν τα πάντα! Τους βοηθάς να καταλάβουν ποιοι είναι και πόσα πολλά μπορούν να καταφέρουν!
– Εγώ τα κάνω όλα αυτά; ρώτησε η λύπη.
– Φυσικά. Σε ευχαριστώ!
– Γιατί;
– Γιατί μέσα από εσένα, υπάρχω και εγώ! Γιατί αν δεν ήσουν εσύ, οι άνθρωποι δεν θα ήξεραν τι και ποια είμαι! Ενώ τώρα ξέρουν και μπορούν να κάνουν την επιλογή τους. Σε παρακαλώ, μην με βλέπεις ανταγωνιστικά. Εμείς οι δυο υπάρχουμε, γιατί υπάρχει η κάθε μία χωριστά. Γι’ αυτό σου λέω. Μπορεί πάντα να κερδίζω, αλλά χωρίς εσένα, τι σημασία θα είχε; Εσύ είσαι που κάνεις τους ανθρώπους να με δουν, να με αναγνωρίζουν και να με επιλέξουν τελικά! Είσαι και εσύ νικήτρια! Σε ευχαριστώ! Γιατί αν δεν υπήρχες εσύ, δεν θα υπήρχα ούτε και εγώ!
Η λύπη άκουγε με μεγάλη προσοχή και στο τέλος άπλωσε το χέρι της προς την Αγάπη! Και έτσι πιασμένες χέρι χέρι, πήγανε να παίξουνε με την Αγάπη να ρίχνει την χρυσόσκονη της παντού!
“Χρειάζεται η λύπη, ο πόνος, ο φόβος, για να μπορέσεις να αναγνωρίσεις την Χαρά, την Αισιοδοξία, την Ευτυχία που ερχεται!
Στο τέλος η Αγάπη πάντα κερδίζει! Να το θυμάσαι πάντα αυτό!”
– Τι όμορφο παραμύθι, του είπε. Σε ευχαριστώ!
– Παρακαλώ, της αποκρίθηκε γλυκά!
– Γιατί δεν τελείωσε όμως όπως όλα τα παραμύθια, του είπε στεναχωρημένη…
– Δηλαδή;
– Ε να. Δεν μου είπες το ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα!
– Τελικά πάντα θα μείνεις παιδί, της είπε ο Αρχάγγελος γελώντας δυνατά. Ωραία λοιπόν… Που είχα μείνει; Α ναι. Στο τέλος η Αγάπη πάντα κερδίζει! Να το θυμάσαι πάντα αυτό! Και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα!
– Τώρα έγινε το τέλειο παραμύθι, του είπε γελώντας!
Και έτσι απλά καθισμένοι πλάι πλάι, συνέχιζαν να γελάνε, σαν μικρά παιδιά!
Αγάπη και Φως
Αρχάγγελος Καμουήλ
Χρυσάφη Μαρίας
Αγγέλων Φως