Ο κόσμος αλλάζει ή εμείς; Νομίζω εμείς αλλάζουμε. Καθημερινά και κάθε δευτερόλεπτο που περνάει γινόμαστε άλλοι άνθρωποι. Τι όμορφο θα ήταν να μπορούσαμε να Ζούμε Συνειδητά την κάθε μας στιγμή; Θα ήμασταν αλλιώς και οι Ζωές μας επίσης!
Ξέρεις, το πιστεύω και στο γράφω. Είμαστε οι μόνοι Δημιουργοί της Ζωής μας! Κανένας άλλος δεν ευθύνεται για αυτό που ζούμε ή για αυτό που θα ζήσουμε, παρά μόνο εμείς!
Κάποιους τους τρομάζει αυτό. Σκέφτονται… Δηλαδή εγώ ευθύνομαι για όλη αυτή την υπερένταση, το άγχος, τη ζωή που έχω; Και όλο αυτό φαντάζει δύσκολο να το διαχειριστούν.
Όντως θα ήταν πολύ εύκολο να κατηγορούσαμε μονίμως τους άλλους ανθρώπους για αυτά που ζούμε και για την Ζωή μας γενικότερα και σίγουρα όλοι το έχουμε κάνει. Αλλά τελικά έχει κάποιο νόημα όλο αυτό; Σε τι ακριβώς μας εξυπηρετεί το κατηγορώ προς τους γονείς, τον σύντροφο, τον εργοδότη, τον φίλο; Ευθυνοφοβία το ονομάζουν πολλοί αυτό. Μου φταίνε οι άλλοι και όχι εγώ. Υπάρχουν βέβαια και εκείνοι που μονίμως κατηγορούν τον Εαυτό τους, θεωρώντας πως είναι δύο διαφορετικά πρόσωπα που απλά συγκατοικούν στο ίδιο σώμα.
Ας το παραδεχτούμε όμως. Όλη αυτή η κατάσταση δεν έχει κανένα ενδιαφέρον και καμία πρόκληση να μας προσφέρει. Το κατηγορώ δεν βοήθησε κανέναν να πάει παρακάτω. Το αντίθετο. Έκανε τους ανθρώπους να βαλτώνουν μέσα στην ίδια τους τη Ζωή! Αυτός ο τρόπος αντιμετώπισης της Ζωής δεν έχει να μας προσφέρει κάτι καινούργιο, εκτός από εξτρά δάκρυα και περισσότερο πόνο. Όταν επιλέγουμε να ζούμε στη μη Αγάπη, το μη Φως, με ένα κατηγορώ στο στόμα, όλα είναι ή καταλήγουν βαρετά. Γιατί κάθε μέρα που περνάει βιώνουμε τα ίδια πράγματα, με ένα συγκεκριμένο μοτίβο. Αυτό του πόνου, της θλίψης, της κακίας, της ζήλιας, της αρρώστιας, της μη αγάπης του εαυτού. Αυτό από μόνο του είναι αρκετό για να καταλάβεις πως τα πάντα από αυτή την οπτική είναι σκοτεινά και καταθλιπτικά. Μαθαίνουμε να υποτιμάμε τον Εαυτό μας, να τον πληγώνουμε διαρκώς, να δημιουργούμε αρρώστιες στο σώμα μας, λες και είναι ο εχθρός μας, ελπίζοντας σε λίγη προσοχή και Αγάπη. Μόνο που η Αγάπη θέλει Αγάπη για να κερδηθεί! Τίποτα από τα παραπάνω δεν είναι ικανά να την κάνουν να Αναγεννηθεί και να μεγαλουργήσει! Την λύπηση ναι, την Αγάπη όμως…
Τι έχεις να χάσεις λοιπόν, να αρχίσεις να βιώνεις τη Ζωή σου διαφορετικά; Από την άλλη πλευρά; Από την πλευρά του Φωτός, της Αγάπης και των χρωμάτων; Πολύ πολύ να αλλάξει η Ζωή σου προς το καλύτερο!
Ξέρεις, χαίρομαι όταν σκέφτομαι πως εγώ είμαι ο μόνος Δημιουργός της Ζωής μου και πως δεν εξαρτάται αυτό που Ζω από άλλους ανθρώπους! Γιατί αν συνέβαινε αυτό, θα μου ήταν δύσκολο να το ελέγξω και να αλλάξω ό,τι χρειάζεται αλλαγή! Πόσο εύκολο είναι άραγε να ελέγξεις ένα σωρό ανθρώπους; Κουράστηκα και μόνο που το σκέφτηκα…
Ενώ εγώ, είμαι ένας άνθρωπος. Μπορεί στην αρχή να δυσκολευτώ, γιατί το εγώ θα αντιδράσει, αλλά εν τέλει μπορώ να το πείσω πως όλο αυτό γίνεται μόνο για καλό! Και στο τέλος θα υπερισχύσει αυτό που πραγματικά επιθυμώ και αυτό που θα με κάνει να θέλω να ζήσω και άλλο, την κάθε στιγμή, το κάθε λεπτό, Ευχαριστώντας και Υμνώντας για το Μεγαλείο της Ζωής και όλα αυτά τα υπέροχα που ξεδιπλώνονται μπροστά μου καθημερινά!
Για αυτό σου λέω, μην αγχώνεσαι όταν ακούς πως είσαι ο μόνος Δημιουργός της Ζωής σου! Είναι Ευλογία όλο αυτό! Σου λέω Αλήθεια! Πίστεψε το! Ή ακόμα και αν σου είναι δύσκολο να το πιστέψεις αυτή την στιγμή, κάνε την προσπάθεια, βάλε την πρόθεση για αυτή την αλλαγή. Δεν έχεις κάτι να χάσεις. Ίσα ίσα. Κερδισμένος θα βγεις! Και θα φτάσει εκείνο το σημείο που θα κοιτάς πίσω και όλα αυτά θα φαντάζουν ένα μακρινό και έξω από εσένα παρελθόν. Αλλά το μόνο που θα σε ενδιαφέρει πια, είναι πως θα έχεις επιλέξει την Αγάπη, το Φως και ό,τι μεγαλειώδες περικλείει μέσα του αυτός ο τρόπος Ζωής!
Αγάπη και Φως
Χρυσάφη Μαρία
Αγγέλων Φως